Er hann fatlaður.....?

Í dag fórum við Viktor í nokkra sérfræði tíma á sjúkrahúsinu í Gent. Gekk það bara mjög vel og stóð hann sig eins og hetja. Læknarnir voru ánægðir með hann og mamma hans líka:) 

Í dag þá vorum við að horfa á fréttirnar um rútuslysið með Belgísku börnunum og Andrea kemur til mín og spyr mig er hann fatlaður og bendir á sjónvarpið þar sem að börn voru að líma teikningar á vegg..... Ég horfði á hana og sagði haaa nei nei.... og hún benti þá á bróður sinn og sagði það sama.... Hmmm ég hugsaði bíddu bíddu afhverju er hún að segja þetta... Er það útaf barnaþætti á bbc sem er oft með börnum sem eru fötluð og hún hefður spurt mig út í.... 

Óli horfði stórum augum á okkur og ég ákvað að spyrja hana aðeins út í þessa spurningu hennar. Ég spurði hana afhverju hún hafði sagt þetta og þá sagði hún mér að í afmælinu sem hún var í áðan þá hafi einn strákur í bekknum hennar sagt við hana að litli bróðir hennar væri fatlaður.  Ég horfði á hana með Viktor í fanginu og fann hvernig ég hitnaði, fékk fastan sting í hjartað og var við það að fara að gráta.... ég vissi ekkert hvað ég átti að segja.... 

Andrea var bara 4 ára þegar Viktor fæddist og hún hefur aldrei séð neitt öðruvísi við bróður sinn.... sem og flest börn á hennar aldri. Hún fann að það var kannski ekki allt eins og það átti að vera þegar hann fæddist... mamman svoldið mikið meira á grenjinu og bara smá sorg... Við sögðum henni samt svo hún vissi eitthvað og ef einhver myndi segja eitthvað við hana að litli brósi væri smá öðruvísi..... Svo fengum við ráð hjá konu sem hefur hjálpað okkur með ýmislegt að það væri fínt að segja hann er örðuvísi útaf því að..... hann verður kannski aðeins seinni að læra að labba... eða tala eða eitthvað... Því öðruvísi er svo stórt orð og það er betra að takmarka það. Hingað til hefur ekkert komið og engin verið að spá í þessu og hef ég bara fundið að krakkar, eru ekkert að spá í þessu... mikið meira fullorðna fólkið... Og alltaf hef ég hugsað ef börn segja eitthvað þá kemur það oftast frá foreldrum þeirra... Svo að ef svo vildi til að einhver myndi nota óskemtileg orð um gullklumpinn okkar þá væri það oftast útaf óupplýstum aðstandendum.

Við spurðum Andreu aðeins betur út í þetta og hún sagði okkur semsagt að mitt í einum leik í afmælinu hafi þessi strákur sagt við hana: bróðir þinn er fatlaður..... Óli spurði þá: hvað sagðir þú þá... ég sagði bara að hann væri bara fatlaður ef hann segði að bróðir minn væri fatlaður.... Óli þurfti að labba í burtu því að hann fór að hlæja... ég brosti en fékk líka rosalegan kökk í hálsinn og þurfti að halda aftur af tárunum.... Stóra stelpann mín svo hörð og svo ótrúleg að verja bróður sinn.....Ég var svo stolt af henni og var eiginlega bara alveg orðlaus.... hvað átti ég að segja henni.... Ég veit að litningagalli Viktors telst sem fötlun en eins og ég hef sagt áður þá bara finnst mér ennþá svo skrítið að hugsa til þess... Ég er löngu hætt að sjá Downs þegar ég horfi á son minn ef ég einhverntíman gerði það... og svo er hann bara svo duglegur að þessi þroska seinkunn fer bara oft fyrir neðan garð eða ofan... Ég geri mér fullkomlega grein fyrir því að með tímanum eigi þetta kannski eftir að breytast.. En ég ætla mér auðvitað að gera allt til að hjálpa honum svo að lífsgæði hans verði sem best.

Svo ég sat þarna fyrir framan stóru stelpuna mína orðlaus... ég vildi ekki segja já Andrea hann er fatlaður... mér finnst það ennþá svo erfitt.... Ég og Andrea löbbuðum upp ég kom Viktori í náttföt setti Andreu í bað og fór svo sjálf í sturtuna og tárin runnu niður kynnarnar þegar ég hugsaði um þetta og hvað ég ætti að segja við snúlluna mína... 

Eitthvað varð ég að gera... nú er þetta byrjað hugsaði ég ... hvernig er best að tækla þetta.... Þegar ég var búin í sturtunni þá settist ég við baðið hjá Andreu og sagði mannstu þegar mamma sagði þér að Viktor væri aðeins öðruvísi... Hún játti því og við fórum í gegnum það saman að hann yrði kannski aðeins seinni að labba eða tala og hún sagði já ég þarf að hjálpa honum með þetta og að fara í sport:) Já einmitt sagði ég... en þegar Viktor fæddist þá komu læknarnir til okkar pabba og sögðu okkur að hann væri með downs syndrome... sagði það viljandi á Ensku þar sem að það er það sama allstaðar. Hún horfði á mig stórum augum vissi augljóslega ekkert hvað ég var að segja, en ég vildi samt segja henni þetta svo hún hafi heyrt orðið og væri kunn því. Ég sagði henni jafnframt að hann væri alls ekkert veikur og að ef einhver myndi segja eitthvað við hana í skólanum sem henni fyndist óþæginlegt þá ætti hún alltaf að tala við kennarana og láta okkur vita. Svo við ætlum bara að tala létt við kennarana á morgun svo að þær viti að ef Andrea talar um þetta við þær þá eru þær on board. 

Þeir sem eiga ekki börn með einhverja "fötlun" þá langar mig að biðja ykkur að hugsa ykkur tvisvar um áður en þið farið að tala um svona hluti við börnin ykkar. Áður en ég eignaðist Viktor þá hugsaði ég ekkert út í það hvernig ég myndi tala um svona við Andreu... En núna þá langar mig bara að segja að oftast þá eru það börnin sem gera engan eða lítinn greinarmun og þarf ekki að fara í langar og flóknar útskýringar og það má passa orðavalið. :) 

Yfir og út

Brotna mömmu hjartað